ADAM Quartet speelt Furkan Keçeli — Interview met de componist.
Zaterdag 10 april wordt alweer een nieuw concert gestroomd vanuit MIRY Concertzaal. ADAM Quartet speelt dan muziek van Wolfgang Amadeus Mozart, Caroline Shaw en de jonge Turkse componist Furkan Keçeli (°1995), die thans studeert aan KASK & Conservatorium.
Furkan, zeg eens, hoe ben je in Gent beland?
Mijn bachelor in Istanbul zat erop. Ik volgde er onder andere lessen bij Tolga Tüzün. Ik wist al dat ik mijn opleiding in het buitenland verder wou zetten. Aangezien compositie mijn hoofdvak is ben ik naar muziek beginnen luisteren van docenten uit Europa en de Verenigde Staten. Waren nog wel andere overwegingen, maar de muziek van Filip Rathé vond ik daarbij het interessantst. Ik besliste meteen om naar België af te zakken. Na mijn aankomst in oktober heb ik helaas niet lang in Gent kunnen toeven, gezien het virus weet je wel. Ik hoop dat dat er gauw wel eens van komt.
Waarover gaat je stuk?
Eerste en vooral, het is een onderdeel van een langer werk dat de titel Sonic Mnemonics zal dragen. Ik hoop uiteindelijk op ongeveer 50 minuten af te klokken. Dit is dus slechts de eerste beweging. In Sonic Mnemonics wil ik allerlei aspecten verkennen die met geheugen te maken hebben. Episodic I draait rond de relatie geheugen en snelheid. Als een informatiestroom — akoustisch of niet — versnelt, wordt het onderscheid tussen entiteiten moeilijker te onderscheiden. Er ontstaat een waas, hoewel er op een ander niveau nieuwe patronen kunnen verschijnen. Ik wil experimenteren en de grenzen van ons geheugen uitdagen. Eerlijk gezegd, ik ben eigenlijk niet zeker of het klinkende resultaat me wel bevalt, maar dat is eigenlijk geen besogne van me.
En de andere delen?
Die moeten nog geschreven worden. Momenteel werk ik aan de tweede beweging (Episodic II), waar ik de relatie tussen geheugen en traagheid aan de orde stel. Binnen een groot gebaar maak ik kleine wijzigingen. Het geheugen helpt om die verschillen te signaleren, hoewel het vaak moeilijk is om er precies de vinger op te leggen. In de derde en vierde beweging van Sonic Mnemonics ga ik aan de slag met de genese van het geheugen en de reactie ten aanzien van minimale verschillen. Het laatste deeltje draait dan rond het socio-cultureel geheugen. Mensen in pakweg India zullen ritmische structuren wellicht anders waarnemen dan Europeanen, zelfs als ze naar exact dezelfde muziek luisteren. Dat is te verklaren door de culturele bagage die reeds in de geest aanwezig is. De mentale instrumenten, waarmee we geluid ordenen, verschillen van elkaar.
Klinkt boeiend, voor onze oren toch. Wat denk je van de andere stukken op het programma?
Over Mozart zal ik niet veel zeggen, als je het niet erg vind. Daar is al zoveel over gezegd. Ik hou erg van het stuk van Caroline Shaw, entr’acte. De subtiele manier waarop ze bepaalde technieken uitwerkt om ons van a naar b te voeren, maakt me nieuwsgierig. Het lijkt me dat ze over een zeer gedegen theoretische achtergrond beschikt, maar die weerhoudt haar er duidelijk niet van erg uniek voor de dag te komen. Wat mijn eigen stuk betreft hou ik mijn mening in berade tot na het concert.
Waar ben je voor het ogenblik nog mee bezig?
Wel ik moet eigenlijk onmiddellijk terug naar Istanbul waar een videowerk wordt getoond, waarvoor ik muziek maakte. O, samen met Hasan Cem Çal heb ik ook een essay geschreven over gevonden geluid. Dat wordt eind deze maand gepubliceerd in het Engels en Turks. Over publicaties gesproken, ik weet niet hoe goed je Turks is, maar je kan teksten van mijn hand vinden in het online tijdschrift Manifold.
We bekijken het. Veel geluk met het concert!
