Korte maar desalniettemin behoorlijk overladen geschiedenis van het Kitty Kitsch Kingdom
Mensen met ook maar de geringste interesse in de geschiedenis van ongelukkig afgekorte blitzmatriarchaten hoeven we het niet te vertellen. Gedurende een enkele bewogen week in maart 2023 heerste het Kitty Kitsch Kingdom met veel glitter en blozende konijntjes over het tekenkabinet en ommelanden. Onderdanen waren er niet, wel vele doorreizende lieden die en passant eer kwamen betuigen aan een trits van monarchen: Ellen Dhondt (master schilderkunst KASK), Katinka Bassleer (master schilderkunst LUCA) en Lize Maekelberg (alumna schilderkunst en thans verkort traject textiel LUCA).
In den beginne was het Hare Weledelgestrenge Laagheid Katinka die de Kitty Kitschfranchise op poten zette. Daarmee rolde de zelfverklaarde balls bitch een met rode rozen omzoomde regenboogloper uit voor haar twee toekomstige medesoevereinen. Verlekkerd door dezelfde al te kleurrijke visuele overvloed smeedden zij immers al gauw plannen om een rijk te stichten, o, smakelozer dan reclame voor hondenkappers en kortstondiger dan enige kinderrage, een rijk waar jeugdherinneringen aan het argeloze prinsessenspel, consumentenesthetiek en de dark side of useful splendor zich zouden vermengen tot een royale overprikkeling.
Tegen alle verordeningen in bleek het niet al rozengeur en maneschijn.
Maar eilaas! Tegen alle verordeningen in bleek het niet al rozengeur en maneschijn. Het stalen frame van het kasteel ratelde bij het transport onzacht op de koninklijke stootkar en geselde de regale trommelvliezen meer dan zulke lui lief is. Voorts waren de inderhaast aangerukte flessen goedkope vodka op het eerste feestelijke bal ten paleize te weinig in aantal voor de vele dorstige kelen. Want, ja hoor, de plebejische massa was uit alle hoeken toegestroomd ten einde een glimp op te vangen van het spektakel. Al een geluk dus dat de gulden vloer, hoewel van povere kwaliteit, de van jolijt trappelende proletenpootjes goed bleek te weerstaan. Een verbod op schoeisel en bijhorende zweetvoetberg aan de poort waren daar niet vreemd aan.
Ten langen leste keerde iedereen tevreden terug. Het staatsieportret van de vliegende Dumbo, de tribaal gedecoreerde raamroosters en protserige vanen hadden hun effect allerminst gemist. Maar ja, mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang. Na een week reeds kwam het varkentje met zijn lange snuit en was het verhaaltje uit. Da-ag.
